در یکی از روزهای هفته‌ای که گذشت به چند تن از دوستان فرانسوی‌ام چنین نوشتم:
در عالم خیال به رؤیای پولیفیل[1] می‌اندیشم: طبیعت همچون مادرِ جهان‌شمول، مادرِ همه‌ی چیزها.
کودک، چه در بُعدِ تکوینِ فردِ انسانی، و چه در بُعدِ تکوینِ نوعِ بشر، همواره در هاله‌ای از تونالیته‌ی توتالیته و تمامیت پوشیده شده که در چهره‌ی مادرِ بُن‌آغازین تنانگی و جسمیت می‌یابد.
- ترجمهخانه
- جنبش‌های رهایی‌جو
- سیتواسیونیستها
- نیچه
- نقد رادیکال
- نقد و تحلیل
- کتابها
- جامعه‌ی نمایش- تفسیرها- مقدمه بر چهارمین چاپ ایتالیایی
- فرنچ‌تئوری و آواتارهایش
- شرحی بر پیشگفتار زرتشت
- اینک آن انسان
- شعر و واقعیت؛ قطعاتِ عمودی
- رسوایی شاعران
- فقر و فلاکت در محیط دانشجویی
- اعلامیه حقوق موجود انسانی
- بین‌الملل نوع بشر
- پیش‌پاافتاده‌های بنیادی
- دولت دیگر هیچی نیست، ما همه چیز باشیم
- در ستایش تنآسایی
- شعر
- تماس
- Écrits en français