جلیقه‌زردهای مونترویی Montreuil فراخوانِ مجمعِ مردمیِ کومرسی را، مبنی‌بر به‌هم‌پیوستن‌مان در یک مجمعِ مجامع، در یک کمونِ کمون‌ها، به تاریخِ ۲۶ ژانویه امسال، شنیدند.
ما از آن‌ها تشکر می‌کنیم و در پاسخ به دعوت‌شان در آن مجمع حضور خواهیم یافت.
در مونترویی نیز، ما جلیقه‌های زرد بر تن کردیم و، مثل همه‌جا در فرانسه، هر روزه در برابر فلکه‌ی ” کُروا دو شَووُ ” Croix de Chavaux مستقر شدیم. این اقدام به ما امکان داد تا با گردِ آمدن دورِ یک دیگِ آش با هم آشنا شویم، دورِ یک آتشدان با هم بحث کنیم و به‌رغمِ افق‌های بسیار متفاوت‌مان رشته‌ای از همبستگی میان خود بریسیم و بتوانیم از انزوا بیرون آییم. این اقدام همچنین به ما امکان داد تا این موضوع را یادآوری کنیم که حومه‌های پاریس، نظیرِ پانتَن، سَن ـ دُنی، ایوری، اُلنه، نیز به جنبش پیوسته‌اند.
جلیقه‌ی زردْ نمادِ یک شورش است. برای برگشتن به خانه‌ها خیلی زود است و برای بیرون‌آمدن از خانه‌ها خیلی دیر نشده است!
ما به دلیلِ سرافکندگی و تحقیری که بر ما اعمال می‌شود دست به شورش زده‌ایم. ثروتِ مفرط یک عده، عطشِ قدرتِ سیاست‌بازان، تاراجِ سیاره توسط ثروت‌مندترین‌ها و خشونت‌ورزی‌های دولت براستی دیگر از حد گذشته است.
دست‌های قطع‌شده، تظاهرکنندگانی که یک چشم‌شان را از دست داده‌اند، جوانانی که به‌اجبار صف‌کشیده و زانوزده‌اند، هزاران متهم‌‌شده و صدها زندانی‌شده، به فهرستِ سرکوب‌های روزمره‌ی پلیسی‌یی که سال‌هاست علیه محله‌های مردمی اِعمال می‌شود افزوده شده است. ما هیچ‌یک از قربانیانِ این « حفظِ نظم » را فراموش نمی‌کنیم و هم امروز و هم در فرداها همبستگی خود را با آنان اعلام می‌کنیم.
مانند همیشه می‌کوشند « جلیقه‌زردها » را از « اموال‌شکنان » جدا کنند. ۳۰۰ نفری که برای دفاع از یک فلکه با پلیس درگیر می‌شوند، اقدام‌شان دفاع‌ازخودِ مردمی است و ۳۰۰۰ نفری که به بانک‌ها و وزارت‌خانه‌ها حمله می‌کنند اقدام‌شان خیزشِ مردمِ خشمگین است!
برای به‌دست‌آوردن دل‌خواست‌هایمان، با تعیین حد و مرز برای جنبش‌مان به دامِ رسانه‌ها و قدرت نیفیتم.
نه تکه‌خُرده‌هایی که حکومت به ما پیشنهاد می‌کند، نه یک « مباحثه‌ی ملی » به رهبریِ خودش، نه به‌دست آوردنِ حقِ ” همه‌پرسی به ابتکارِ شهروندان ” نخواهد توانست لحظه‌ی شکوهمندی را که درحالِ گشایش است متوقف کند.
بعضی‌ها مردّد‌اند و از نااطمینانیِ نسبت به این‌که بعد چه خواهد شد می‌ترسند. ما در پاسخ می‌گوییم که تا هم‌اکنون نیز در شیوه‌ی سازمان‌یابیِ شورشِ جلیقه‌زردها راه‌های بسیاری برای زیستنِ در مناطقی دلخواه و بابِ میل‌مان در اختیار داریم.
در مقابله با شورش،یکی از کهن‌ترین شگردهای قدرت، تفرقه‌انداختن میان ماست. نباید به این دام بیفتیم.
آن‌چه ما باید توسعه دهیم نه هرکس برای خود، فردگرایی و عطشِ پول، که عواملِ حفظ این قدرت‌اند، بلکه همبستگی و قسمت‌کردن است: دیدیم که با هم نیرومندتریم!
ما خوب می‌دانیم که کسانی که ساکنان این کشور را از یک زندگیِ برازنده محروم می‌کنند نه مهاجران و تبعیدیان بلکه ثروتِ وقیحانه‌ی یک عده و این سیستمِ ناعادلانه است.
به همین دلیل است که ما فکر می‌کنیم که تفاوت نباید مرز ایجاد کند: نه رنگِ پوست، نه محلِ تولد، نه نوعِ جنسیت، نه تمایلِ جنسی، نه مذهب، هیچ‌چیزی نباید همچون بهانه‌ای برای ایجاد تفرقه میان ما به کار گرفته شود. اگر می‌خواهیم جهانی عادلانه‌تر و زیباتر بناکنیم باید در دلِ تفاوت‌هایمان متحد باشیم.
در عراق، تونس، بلژیک، کردستان، سوریه، ژاپن، مجارستان، اسپانیا، بورکینافاسو، مصر، انگلستان، مراکش، ایتالیا، و بساری دیگر از مناطقِ جهان، کسانی جلیقه‌ی زرد بر تن کرده‌اند تا خشم‌شان را نشان دهند: شورشِ ما مرز ندارد!
ما نخواهیم گذاشت هیچ‌کس، چه رئیس(جمهور) باشد، چه شهردار، چه « نماینده»، به جای ما در باره‌ی شرایط زندگانی‌مان تصمیم بگیرد.
سازمان‌یابی برپایه‌ی فلکه‌ها، محله‌ها، روستاها، کمون‌ها، به ما امکان می‌دهد تا کنترلِ مناطق و بنابراین زندگی‌هامان را خود به دست بگیریم. این است آن‌چه باید تداوم بخشیم و هدف بگیریم اگر که می‌خواهیم اوضاع و امور براستی تغییر کند.
ما در مونترویی، یک « باشگاه جلیقه‌زردها » راه می‌اندازیم، به‌سیاقِ آن‌چه طیِ انقلاب کبیر فرانسه برپاشده بود، یعنی باشگاه‌های آموزشِ مردمی همچون جایی برای آشنایی و دیدارِ اهالی با یکدیگر. زیرا از آنِ‌خودساختنِ دانایی و علم به ما امکان می‌دهد تا کمترِ آلتِ دست شویم و بتوانیم یک هوشمندیِ جمعی در خدمت کنش‌هایی انضمامی برای بهبودِ زندگیِ روزمره‌مان به‌وجود آوریم. ما همگان را به تکثیرِ چنین باشگاه‌هایی در سرتاسر مناطق فرامی‌خوانیم.
ما بی‌آن‌که گوناگونی و خودمختاریِ سازمان‌ها و ابتکارهامان را ازبین ببریم، بر این باوریم که به‌هم‌پیوستن و آشنایی و دیدارمان نقشی مهم در تقویتِ جنبشِ جلیقه‌زردها دارد.
به همین خاطر است که ما در کومرسی حاضر خواهیم بود و از همین‌جا در مونترویی جلیقه‌زردهای همه‌جا را به شرکت در این مجمعِ مجامع فرامی‌خوانیم.
این آغازِ یک انقلاب است که می‌خواهد جامعه‌ای برازنده‌تر و عادلانه‌تر برای خودمان و فرزندانمان بسازد. ما دست‌بردار نیستیم حتا اگر این کار صد سال طول بکشد. تا مردم خود تصمیم بگیرند چگونه می‌خواهند زندگی کنند.
این فراخوان را بشنوید: آغاز را ادامه دهیم، راهِ انقلاب را در پیش گیریم!
لینکِ ویدئوی این فراخوان: